Eind vorig jaar stelde iemand mij de vraag “Wat doe jij precies met paarden?”. Ik begon vol enthousiasme uit te leggen dat ik de communicatie tussen mens en paard verbeter en paarden behandel die een bepaalde angst hebben zoals smalle doorgangen, vreemde ondergronden, grote machines enz.
“Ah zegt hij, grote machines… dan mag je bij ons eens langs komen. We hebben een pony thuis die schrik heeft van grote machines. Ik ben landwerker en moet regelmatig met grote machines langs de piste en dan wordt de pony helemaal gek!”
Ik kom bij mijn klant en maak kennis met zijn dochter van 10. Hij toont me waar de pony staat en ik ga de stal in. De pony leg haar oren plat in haar nek en draait haar billen naar mij.
Ik: “Doet ze dit altijd zo?”
Hij: “Ja meestal wel, enkel mijn dochter kan ze soms pakken.”
Na een stukje pakken-op-stal-training heb ik beet en wil ik met de pony de stal uit lopen. Springt ze door de deuropening naar buiten, ik lag bijna omver. Hmm dit is precies ook een dingetje…
Toch beslist om verder te gaan met grondwerk, ik was tenslotte gekomen voor de training met grote machines. Op weg naar de buitenpiste was de pony de hele tijd aan het trippelen en aan het trekken. Na wat grondwerk werd dit veel beter en werd de pony gehoorzaam.
Klaar voor de training met de grote machines. Mijn klant had een gigantische tractor klaar gezet. We starten met grondwerk in de buurt van de tractor met de motor uit, gaan verder met de motor aan en daarna laten we de pony achter de rijdende tractor lopen. De pony was in het begin inderdaad heel angstig, maar had tijdens de training veel vooruitgang gemaakt.
Na een dik uur sluiten we de training af. De pony mag op de wei. Ook dit blijkt een hele uitdaging te zijn! De pony trekt en sleurt en als het touw langer wordt moet je nog zien dat je geen achterbenen in je gezicht krijgt.
We praten nog even na en ik vraag of er nog “dingetjes” zijn.
“Oh ja, als mijn dochter iets in haar handen krijgt (bv een blikje drank) als ze op de pony zit gaat de pony er als een speer van door. Dat had al eens gevaarlijke toestanden opgeleverd. Is dat ook zo’n gedragsprobleem?
En als ze een balk ziet, zelfs op de grond, is ze niet meer te controleren. Je kan er niet met een scheerapparaat in de buurt komen, vangen op de wei is een probleem, op verplaatsing is ze verschrikkelijk druk en moeilijk, … “ De lijst werd eindeloos! De wildste verhalen kwamen naar boven. Ze hadden zelfs al overwogen om de pony te verkopen omdat het te gevaarlijk werd.
We maken een plan van aanpak. Ik kom wekelijks langs en we pakken alles één voor één aan. De eerste maanden beginnen we steeds met gedragstraining en daarna doen we nog een stukje onder het zadel. We beginnen met de zaken waar ze elke dag mee in contact komen: pakken op stal, naar de wei doen, pakken in de wei en terug naar stal brengen.
Onder het zadel hebben we gewerkt aan tempocontrole, ontspanning, nageeflijkheid, buiging, scherp aan de hulpen krijgen, controle op de sprong enz.
Nu zijn we een half jaar verder en ik kan met zeer veel trots terug kijken op de weg die we met z’n allen afgelegd hebben. Het hele gezin heeft zich er voor in gezet en is aan de slag gegaan met mijn tips. De dochter haalt nu alleen de pony uit de wei, zadelt op, doet haar ritje en zet de pony weer weg. Ook op verplaatsing is ze handelbaar geworden. Ze behalen zeer goede resultaten op wedstrijd. Dat geeft enorm veel voldoening!
Onze weg is nog niet ten einde. Ik kom nog wekelijks langs voor dressuurles. Gedragstraining hebben we al een tijd niet meer gedaan omdat het niet meer nodig was. Ze hebben een manier van denken mee gekregen waardoor ze zelf kunnen beredeneren hoe ze moeten reageren als de pony nog ongewenst gedrag zou vertonen.
De laatste les kwam de dochter op haar pony naar de piste gestapt.
Ik: “Je bent net voorbij een rijdende tractor gestapt”
Zij: “Ah ja, nu je het zegt, ik had er niet op gelet.”
Add Comment